Het is een tijdje geleden dat jullie nog iets over ons doen en laten in Frankrijk gehoord hebben. De reden hiervoor is heel eenvoudig: de tuin. Het voorjaar was vochtig en vooral 's nachts was het een beetje te koud. Hierdoor hadden we dubbel werk met zaaien en uitplanten. Zoals elk jaar beginnen we de lente met zaaien in de serre. Maar omdat de nachten te koud waren, steeds onder de vijftien graden, ontkiemde de zaailingen heel traag en onregelmatig. Hierdoor moest heel wat zaaiwerk opnieuw gedaan worden. Daarenboven merkten we op dat: niettegenstaande op de aangekochte zaadpakjes vermeld werd dat de zaden goed zijn tot en met, bijvoorbeeld 2028, eens de pakjes opengedaan waren, de zaden een jaar later niet meer uitkomen. Je moet dus het pakje zaden in één keer opgebruiken of minstens binnen een korte periode. Door de reeds gebruikte zaadpakjes te gebruiken liepen wij opnieuw vertraging op.                                                    Tegelijkertijd groeide alles verschrikkelijk snel door de vele regenbuien die verspreid over de lentemaanden onze contreien aandeden. Vanwege de achterstand in de moestuin werd vooral het zwaardere maaiwerk uitgesteld. De gazon werd nochtans wekelijks gemaaid.

Maar eind goed al goed, na een moeilijke start van het zaaiwerk, staan tomaten, courgettes, aubergines, kolen en bloemekes ondertussen mooi uitgeplant in de moestuin en de hof.                                                                                                                                                                        Het maaien van de verschillende prairies en bossen is bijna gedaan. Dit vooral dankzij de hulp van onze tuinman die nu tweemaal per maand, op vaste dagen, ons een handje komt helpen. Zo hebben we vorige week een groot deel van de zuiderse plateaus gemaaid en opnieuw een paar struiken en bomen neergehaald. Volgende dinsdag wordt de laurierstruik een kopje kleiner gemaakt en zullen we de oude weg, ons nieuw aangekochte stukje terrein, helemaal opkuisen. Hier is een grote, oude eik, door de wind omgewaaid en is volledig overgroeid door kleefkruid en andere ongenode gewassen. Ik schat dat we ongeveer een dertigtal meter lange en een tiental meter brede strook moeten vrijmaken. 

Gelukkig is de moestuin volledig in orde en loopt alles zoals gepland. De tuinbonen worden volgende week geoogst en de sluimererwten zijn al geplukt. Ze waren dit jaar heerlijk maar teveel is teveel en Anne heeft een groot deel ingevroren. Ik moet de struiken van de erwten weghalen en op deze plaats de winterkolen uitplanten. De kleine koolplantjes worden te groot om in de serre te blijven.                                Ik heb bloemkool, groene kool en broccoli gezaaid. De rode en witte kool staan reeds te pronken in de moestuin. Ik moet ze over elke dag controleren op rupsen want de koolwitjes en andere vlinders hebben hun weg naar de kolen al gevonden. Ik verwijder met de hand zowel vlindereieren als de kleine rupsen. Soms is er dan toch eentje die mij ontsnapt. Zij baant zich dan snel een weg naar de krop. Gelukkig ben ik tot hiertoe juist op tijd om groter onheil, dan een paar gaten in de koolbladeren, te vermijden. Maar je mag geen beurt overslaan want de vijand zit niet stil. 

Een andere veelvraat in de tuin en die door allen is gekend en gevreesd, is de slak. Niettegenstaande de vele regen hebben ze weinig schade aangericht in onze moestuin. Aanvankelijk hebben ze zich vooral bezig gehouden met de juist uitgekomen staakbonen. Amper eventjes boven de grond en hup, afgevreten. Alle eerste geplante boontjes zijn zo door een bende slijmerds tot de grond afgebeten. Bij de tweede poging heb ik langs weerzijden van de juist geplante zaden verse rozemarijn neergelegd en deze vaak vervangen totdat de boontjes groot genoeg waren om aan de slakken te weerstaan. Het heeft geholpen.                                                                                                  De schade is beperkt gebleven en de boontjes kunnen nu verder zonder hulp tegen deze veelvraten. Het is ondertussen wel een paar weken heel warm geweest en bij deze hoge temperaturen, dertig graden en meer, verstoppen de slakken zich. Ik vind ze nu alleen nog op vochtige plekken in de schaduw. Hier verbergen ze zich om op regendagen opnieuw hun opmars te maken. Maar gelukkig, hoop ik, zijn tegen die tijd de meeste plantjes groot genoeg om hun mannetje te staan.                                                                                                                                                                                                                                 

Dan is er nog de zwarte bladluis. Deze viel heel vroeg in de lente onze geknotte kersenboom lastig. Een hele kolonie nestelde zich in zijn jonge sappige bladeren. Aanvankelijk liet ik betijen omdat deze boom weinig bloesems had gedragen en dus bijna geen vruchten zou voortbrengen. Maar het werd erger en erger en onze tweede kersenboom vooraan, staat vlak naast de geknotte en draagt wel heel veel vruchten. Om deze te beschermen moest ik wel de bladluis te lijf gaan. Temeer omdat de kersenboom achter de woning, heel veel vruchten heeft maar wordt kaalgeplukt door de gaaien die hun jongen moeten voeden. Het is elk jaar hetzelfde tafereel en tegen deze dieven is niets te beginnen.                                                                                                                                                                                               

Dus ik had geen andere keuze dan brandnetelgier te maken. Maar netels moeten bijna een maand trekken wil je degelijke brandnetelgier hebben. Tegen het sapje klaar was, had de kolonie bladluizen zich heer en meester gemaakt van de geknotte kersenboom. Ook de mieren, die de zwarte bladluis melken, liepen vrolijk op en neer om hun geoogste sap binnen te halen.                                                            Als de brandnetelgier eindelijk klaar was, wachtte ik geen ogenblik langer en behandelde het arme boompje. Ondertussen is de kolonie uitgeroeid en herstelt de kersenboom zich heel zachtjesaan. Zijn nieuwe blaadjes blaken van gezondheid terwijl ik weer tevreden ben over de door mij ondernomen actie.                                                                                                                                                                                            Het blijft uitkijken op ons domein want we wonen middenin de bossen en allerlei gevleugelde en niet-gevleugelde beesten zoeken uit wat eetbaar en vooral lekker is. Op de zuid-talud die niet is afgesloten voor het grote wild hebben herten zich tegoed gedaan aan de pruimen, jonge boomblaadjes en zelfs hier en daar wat schors. Everzwijnen blijven momenteel ver uit de buurt, gelukkig maar.                              Twee eekhoorns springen vrolijk heen en weer tussen de takken van onze fruitbomen en graaien mee wat hen rijp en lekker lijkt. Deze twee kapoenen zijn op de zaden van de vogels afgekomen en nadien op de door ons, aan hen gepresenteerde okkernoten. Ze schamen zich voor niets meer en eten heerlijk hun buikje vol, vlak onder de grote vensters van de veranda terwijl wij ontbijten en rustig met elkaar praten.                                                                                                                                                                                                                                    Elke late avondwandeling met Wannes ontmoeten we de egel. Oorspronkelijk maakte Wannes zich boos op de indringer, blafte luid en maakte met zijn poot het stekelige dier wijs dat hij moest ophoepelen. Ondertussen gromt hij eens om mij te melden dat de deugniet weer van de partij is en vervolgt gewoon zijn wandeling.