November 2025. Feestdagen en Wannes.
Allerheiligen en mijn 65ste jaar zijn weer een paar dagen gepasseerd. De tijd vliegt snel, gebruik hem wel: is een spreekwoord dat heel duidelijk maakt dat ons verblijf hier op aarde een flits is in dit enorme universum. Ik besef heel goed, op mijn 66, dat er meer achter mij ligt dan er voor mij nog te beleven valt. En ook de toestand van onze carrosserie is niet alleen belangrijk maar zeer zeker bepalend. De jaren van stevige arbeid en zware taken behoren definitief tot het verleden. Ik moet voortaan eerst wikken en wegen vooraleer ik een herculische karwei uitvoer. Is het boven mijn krachten of te overbelastend voor hart en spieren dan blijft ze op het "te doen lijstje" staan tot mijn tuinman, krachtpatser ten tonele verschijnt. Leo, zo heet onze tuinman, is deze dagen de jongere Hans om onvervaard de lastige jobs uit te voeren. Sleuren van boomstammen tot in de serre zetten van zware en grotere planten, behoren tijdens de herfst tot zijn takenpakket. Aanvankelijk zag ik met lede ogen toe, maar ondertussen ben ik in de fase van aanvaarding gesukkeld. Alhoewel het mij nog steeds pijnlijk herinnerd aan mijn teloorgang. Ja, ik heb het moeilijk met ouder worden en dan vooral met de opdringerige afhankelijkheid. Vanaf nu gaat het alleen maar bergaf en zal mijn zelfstandigheid langs alle kanten worden aangevallen tot ik, hopelijk op hoge leeftijd, volledig zal overgeleverd worden aan hulp en ondersteuning van anderen. Maar tot die tijd zal ik die onafhankelijkheid, elke dag opnieuw, koesteren en onze berg is daarin mijn grote steun.
Met Allerheiligen worden er, traditiegetrouw, pannenkoeken gebakken. Ons Anneke kan dat als de beste. Ze heeft dan ook lang in een pannenkoekenhuisje in Leuven gewerkt. In alle vormen, kleuren en smaken werden ze met honderden gebakken en vlogen ze over de toonbank naar de vele smachtende klanten. Anne heeft het niet verleerd en zonder nadenken en wegen tovert ze de heerlijkste pannenkoeken op ons bord. Ik eet ze het liefst met een dikke laag "bonne maman" choco en vergezeld van een groot glas Normandische cider wordt het een echt feest. Natuurlijk herinner ik mij dan opnieuw de familiebijeenkomsten op Allerheiligen met pannenkoeken in de namiddag, een bezoek aan de grafkelder op het kerkhof van Pasbrug in de Borgersteinlei te St-Katelijne Waver en daarna het luidruchtig samenzijn rond een, met heerlijke gerechten gevulde lange tafel. Tot een uur of elf 's avonds werd er gepraat, gegeten, gekaart en door ons, de kleinkinderen gespeeld en gedanst. Alles gebeurde in het huis van de pater en mater familias, onze boenke en mèmè op de Neckerspoel en wees maar zeker: het huis bruiste van gelach, plezier en familie-zijn. De geweldige periode van mijn zorgeloze en onbezonnen jeugd. Ik zei vaak aan ons moeke en vake dat ik in een prachtige familie ben terechtgekomen maar op een verkeerd continent. Ik had liever in een wat tropisch klimaat vertoefd. Een wens die ondertussen in vervulling is gegaan dankzij de opwarming. Het was opnieuw een prachtige één novemberdag dankzij de vele verhalen die Anne en ik ophaalden en natuurlijk de heerlijke pannenkoeken waarvan de geur het huis de dag nadien nog bedwelmde.
Een paar dagen later, vier november, vergat Anne mijn verjaardag niet. Mijn kadookes waren: een prachtig boek over de natuur en flanelle lakens om de winter warm door te komen. Het boek is een omvangrijk naslagwerk waaraan een ploeg van wetenschappers wel twintig jaren heeft gewerkt. Het is nog niet volledig maar om de natuur in één boek samen te brengen heb je meer dan een mensenleven nodig. Het boek is prachtig geïllustreerd en alles duidelijk gecatalogeerd. Het is overzichtelijk en wat voor mij heel belangrijk is: er zijn duidelijke tekeningen van de bomen en hun blad. Ik kan weinig bomen benoemen en dat vind ik een nadeel op onze berg. Ik zou toch op zijn minst de verschillende bomen op ons domein moeten kennen en dankzij dit cadeau zal het mij eindelijk lukken.
Maar wat ik nog een uniek geschenk vind zijn de flanellen lakens. Als er één van ons snel kou heeft dan ben ik het wel. Dankzij dit mooie geschenk van ons Anne, lig ik nu onder lakens van warme kleuren, geometrische lijnen en gestileerde sneeuwvlokken die mij de hele koude winter zullen warm houden.
Koude handen en voeten is het gevolg van de medicatie die ik neem voor mijn hart. Tijdens de ochtendwandeling heb ik nu reeds koude handen. Ik kan ze niet in mijn zakken steken omdat ik onze Wannes aan de leiband heb. Dus vanaf morgen draag ik handschoenen. Soms zie ik de passerende chauffeurs wel raar kijken maar dat is het minst van mijn zorgen want ik heb heerlijk warme handen en dus een plezante wandeling met mijne dikke sloeber.
Ja, onze Wannes is ondertussen tien jaar geworden en dus een zeer oude grijze Duitse herder. Niettegenstaande zijn verschillende pijntjes, loopt hij nog mee zijn kilometerkes met mij. Hij is mijn schaduw, waar ik ben is hij met zijn bal. Waar ik aan het werk ben, hij legt zijn bal steeds waar ik mijn voeten moet zetten. Ik vind dat heel grappig. Nu ben ik bladeren aan het vegen en dan legt Wannes zijn bal op de hoop bladeren die ik juist heb verzameld. Soms is zijn bal dan verdwenen in de massa. Ik kijk dan rond en zeg: "ik vind de bal niet". Hij duikt met de snuit vooruit in de hoop en verschijnt opnieuw met zijn bal en een paar bladeren tussen de kiezen om dan fier achteruit te stappen. Hij is mijn dikke vriend en hij verstaat heel veel zelfs als Anne en ik in volzinnen spreken. Ook de Leo is zijn maat maar toch moet onze hulp niet zomaar door het poortje wandelen. De grens van het domein blijft voor iedereen een grens ook al ben je reeds op het domein geweest. Ben je even buiten onze eigendom gestapt en wil je opnieuw binnenkomen dan is de grens opnieuw een niet te overschrijden lijn. Leo weet dit ondertussen en ofwel vergezel ik hem ofwel hou ik Wannes bij mij en kan onze tuinman ongestoord binnen en buiten.
Wannes heeft veel last van zijn heupen en lijdt aan een huidprobleem. Voor zijn heupen en vooral zijn gewrichten krijgt hij elke maand een injectie en dat helpt voorlopig heel goed. Gaan liggen en opstaan blijft heel zwaar en wanneer hij zich verlegt, kreunt hij altijd. Als we bij het afdrogen van zijn poten, ze eventjes opheffen, horen we zijn heupgewrichten kraken. Zelfs de veearts trok een bedenkelijk gezicht bij het kraken van zijn onderrug- en heupgewrichten. Zelfs een operatie kan hier volgens haar niet veel meer aan verhelpen. Daarenboven proberen wij een operatie en vooral het in slaap doen op zijn leeftijd, te vermijden. Zijn huidprobleem vind ik persoonlijk veel erger. Zijn onderhuid ontsteekt, wordt rood en bezorgt hem veel jeuk. Omwille van deze kriebels begint hij, zonder te kunnen stoppen, te bijten en likken tot er wondjes ontstaan die dan op hun beurt weer ontsteken. Het lijkt heel veel op psoriasis. Er komt geen einde aan: hoeveel soorten zalfjes en sprays ik reeds heb gebruik. Wat de oorzaak is, weten wij en ook de veearts niet. We hebben zijn voeding al meerdere keren gewijzigd maar zonder resultaat. Ook pogingen om zijn stress onder bedwang te houden hielpen niet. En niettegenstaande de vaste routine die wij, zeker de laatste twee jaren, proberen te hanteren, betert zijn probleem en blijft de irritatie in golven verschijnen.
Elke ochtend kam ik hem en kuis ik zijn oren uit om ze nadien met een helend product in te smeren. Als ik dit dagelijks doe, zijn de oren mooi rein maar als ik durf één dag over te slaan dan heeft hij, zeker aan het rechteroor, veel pellekes. En neen, het zijn geen beestjes, het is niet dierlijk want het is dood materiaal. Ik spuit met een spray die irritatie en jeuk tegengaat onder zijn oksels en achterpoten en wrijf achter zijn oren en zijn snuit in met een ander product. Tussen zijn poten verschijnen tussendoor zweertjes en dus keur ik elke ochtend tussen zijn tenen of hij zweertjes heeft. Is dat het geval dan behandel ik ze met teinture d'iode. En alsof dit nog niet genoeg is, moet ik onze Wannes van de veearts, nu gedurende vier weken elke week wassen en nadien een geneesmiddel over zijn rug druppelen om zijn huid te helpen te versterken. Tot vandaag vertragen we het proces maar onze Wannes blijft op dat gebied een dikke sukkelaar en weet hij soms met zijn eigen geen blijf. Hij verliest ondertussen veel haar maar of dat aan de jaarlijkse ruif of aan zijn huidprobleem ligt, weet ik niet. Waarschijnlijk zal het beide zijn.
Wat er ook gebeurt, hij leidt verder een mooi hondenleven. We weten dat hij naar zijn einde gaat en daarom verwennen we hem extra. Eén ding staat vast, Wannes komt niets tekort.
