25 november 2025. Een witte droomwereld.
Plots ligt er een mooi sneeuwtapijt rondom ons huisje.
Donderdagavond tuimelden de temperaturen plots naar beneden. De thermometer toonde even boven nul. Wanneer ik met Wannes op avondwandeling vertrok, voelde ik dat de winter zijn intrede zou maken. Ook Wannes stak een beetje verontrust zijn neus hoog in de lucht en ademde diep in alsof hij de nakende sneeuw kon ruiken. De nacht was pikdonker en ik werd gewaar dat het dichte wolkendek laag boven de bomen hing. Het gedempte licht van mijn zaklamp creëerde een lugubere sfeer die zelfs Wannes dwong om dicht bij mij te blijven. De silhouetten van de boomtoppen vormden de meest louche figuren die mij dreigend dwongen om snel huiswaarts te keren. Wanneer we samen door het poortje stapten, dwarrelden de eerste kleine sneeuwvlokken in het zachte licht van de zaklamp naar beneden. Koning winter spreidde zijn bedje. De volgende ochtend weerkaatste het ochtendlicht op een dikke sneeuwlaag. De louche figuren die de boomtoppen vormden deze nacht, bleken nu Quasimodo's die de zware last van pakken sneeuw op hun takken torsten. De olijfboom plooide helemaal open onder de massa blankheid. De mezen fladderden naarstig over en weer op zoek naar hun maaltijd die diep in de sneeuw verborgen lag. Hun rusteloos gefluit vroeg om onze hulp en graag zonder talmen. De berg voelde helemaal anders, de lucht was puur en de stilte luidde een vredige periode in. Alleen spijtig dat de hemel nog niet helemaal was uitgeklaard. Hier en daar prikte enkele helblauwe vlekken door de grijze wolken terwijl de zon deze ochtend verstek liet gaan. Tijdens de ochtendwandeling liep onze Wannes vrij rond. Op dit wegdek zou enkel een dwaas zich met zijn auto wagen. De sneeuwruimer die sinds een tiental jaren de baan over de col ruimt, liet "gelukkig" op zich wachten. Niets verstoorde de rust op onze berg. Ik voelde mij Remy of alleen op de wereld maar dan zonder zijn ellende. Wannes kuierde op en af, heen en weer door de sneeuw en ploegde vaak met zijn neus door de witte massa. Plots spitste hij de oren, spande zijn rug op als een boog en hield zijn rechterpoot in de lucht. Ik bewoog niet meer en wachtte met ingehouden adem zijn sprong af. Eén ogenblik was het muisstil tot de mol bewoog. Wannes draaide zijn kop om beter te focussen, balde de spieren en plots veerde hij op om zich met volle geweld op de mogelijke prooi te storten. Met beide poten ploegde hij door de sneeuw en de grond, draaide rond zijn as terwijl hij verder de aarde uitgroef. Ineens schoof hij uit en met gestrekte achterpoten schoof hij pardoes de kant af. Ik sprong op hem toe en greep hem snel bij zijn halsband. Eén seconde later, en onze oude herder was een paar meter dieper tussen de struiken terechtgekomen. Op zich niet zo erg, ware het niet dat de klim omhoog voor hem een heel zware opdracht zou zijn. Met verraste ogen keek hij mij aan. Hij krabbelde overeind, stootte zich af terwijl ik hem tegelijkertijd aan zijn halsband omhoog trok. Zonder veel erg, schudde hij de vele sneeuw van zijn vacht en dartelde verder alsof hij zijn ouderdom vergeten was.
Een vink draaide zenuwachtig met zijn kopje en floot met korte stoten wanneer ik eten strooide in hun voederhuisje. Terwijl ik hun waterschoteltje vrijmaakte van sneeuw, fladderden wel een tiental mezen op en neer tussen het voederhuisje en de takken van de es die langs het huisje staat. Gewoonlijk wachtten ze tot ik een paar meter verder ben gewandeld maar de koude en honger hebben hun schrik een beetje weggenomen. Het roodborstje wachtte beheerst zijn toer af en hield een oogje in het zeil vanuit een kleine mispelboom die vlakbij staat. Hij volgde aandachtig mijn stappen en wist dat er seffens nog voldoende eten overblijft zonder zich nu onmiddellijk in het hol van de leeuw te wagen. De drukte van de mezen en vinken liet hij eventjes aan zich voorbijgaan. Vroeger strooiden we eten in het voederhuisje voor de mezen en op de grond voor de vinken, maar vandaag is dat niet meer nodig. Alle vogels hebben zich aangepast aan de voederhuisjes, hoewel de vinken nog steeds een beetje krampachtig het voederplankje op vliegen.
Ik liet de vogeltjes rustig eten en wandelde door de tuin. Hier en daar schudde ik dikke pakken sneeuw van struiken en takken. Zeker de nieuw jonge boompjes die pas vorige week zijn aangeplant, controleerde ik. Samen met onze tuinier heb ik vorige dinsdag twee appelbomen, twee abrikozen, een perzikboompje en twee amandelboompjes geplant. Zij moeten de ruimte opvullen die door het kappen van de zieke sparren is ontstaan. Het zijn mooie jonge bomen die reeds een jaar of vier oud zijn en al een betrekkelijke hoogte hebben. Ik hoop dat ze vlug met hun mooie bolle kruinen de wijdte mogen opvullen en voor schaduw zorgen over enkele jaren. De amandelbomen zijn zo geplaatst dat we ze vanop het terras kunnen bewonderen als ze hun witte bloemen openplooien. Zij kondigen als eerste met hun zachte witte bloesem de komst van de lente aan. Ik hoop hun boodschap binnenkort vaak te mogen beleven.
De vele sneeuw van dondernacht had gelukkig niet veel brokken gemaakt. Enkel bij de vlinderstruiken waren een paar dikke takken onder het gewicht van de witte vlokken afgebroken. Eigenlijk geen erg want ik wilde deze struiken in het voorjaar toch ver insnoeien. Mijn wandeling door de tuin deed mij veel deugd. De stilte werd enkel doorbroken door het gekwetter van enkele vogels en het gefluister van de wind die er toch in slaagde om de bovenste laag poedersneeuw te doen tollen als een kleine tornado vlak boven de witte koude grond. Was dit de voorbode van een witte kerst of enkel een korte koude prik om mij te doen watertanden. Ik hoop het eerste want het is al een hele tijd geleden dat we nog een witte kerst hebben gevierd. Voor Anne is dit wit intermezzo zeker geen cadeau en hoeft een witte kerst helemaal niet. Zij haat sneeuw. Gelukkig voor haar duurde deze winterprik niet lang. Gisteren haalde de thermometer al 10 graden en vandaag (maandag) is de sneeuw volledig verdwenen. Er rest enkel nog een zompige ondergrond en de herinnering.
Deze ochtend heb ik een paar tomatenstruiken uit de moestuin verwijderd en de laatste verdorde bloemstengels weggehaald. Ik denk dat de definitieve opkuis van de moestuin kan beginnen. Het klaarmaken van de groentetuinbedden kan aanvangen. Gelukkig ligt de rijke grondstof voor mijn bakken voor het rapen. De vele bladeren die we bijeengeharkt hebben, kunnen nu dienen als voeding in de opgeruimde moestuin. Rond half december zal alles gereed zijn en kan hopelijk de winter zijn werk doen en onze tuin een gezonde rust gunnen. Voor ons tweetjes wordt het een rustiger periode. De tuinman zal nog wel wat werk hebben met bomen kappen en verzagen, terwijl ik er zal staan op kijken en commanderen. Wat eigenlijk tegen mijn natuur is maar ja... ook ik moet mij aanpassen aan de leeftijd. Verder zullen Anne en ik vooral binnenshuis wat klusjes opknappen en ons bezighouden met lezen, schrijven, knutselen en koken. De keuken wordt belangrijk in december, want deze maand is een feestmaand. Onze huwelijksverjaardag, de verjaardag van een vriend, geplande etentjes met vrienden uit Puivert en Vlaanderen. En dan als kers op de taart: de eindejaarsfeesten. Hoewel we de feestdagen enkel met ons tweetjes vieren toch sta ik erop dat we lekker eten. Ik zal klassieke en nieuwe gerechten klaarmaken. Ik ben nu al in een aantal kookboeken aan het neuzen. Kortom we staan er weer goed voor.
Die enkele sneeuwdagen brachten even stilte, rust en tijd om te kuieren. Het had voor mij langer mogen duren maar uitstel is hopelijk geen afstel en ik duim voor een echte witte winter dit jaar en één die start op 24 december.
