Wannes
Het is al een hele tijd dat onze Wannes huidproblemen heeft. Aanvankelijk meende twee veeartsen dat zijn voeding het grote probleem was. Naarmate de tijd vorderde en wij verschillende keren zijn maaltijden aanpasten en hem zelfs voedingssupplementen gaven, bleef zijn huidprobleem hetzelfde. Het begon met rode vlekken in zijn liesstreek die ook haarverlies veroorzaakten. Het arme dier krabde en beet zich te pletter. Overdag wanneer hij mij vergezelde en ik hem regelmatig bezighield, viel het mee maar 's nachts kon het arme dier er niet van slapen. Hij hield ons zelfs wakker met zijn luid gelik en gebijt. Anne riep hem op gelijk welk uur tijdens de nacht tot de orde waardoor ook wij veel slaap lieten. Kortom het was echt niet te doen en vooral voor ons Wanneske.
Een hele tijd en verschillende veeartsbezoeken later, was het probleem nog steeds niet opgelost, integendeel het werd erger met de dag. Wannes zijn volledige onderbuik was ontstoken. Na lang zoeken en veel lezen op het internet botste ik op een klein artikel over psoriasis. Hierin werd vermeld dat zelfs huisdieren hieronder konden lijden. Naar aanleiding van diezelfde commentaar kocht ik een vloeistof, op basis van kamillebloemen, die deze irritatie kon verlichten. Ondertussen is dit, tot hiertoe het enige middel dat ik nog steeds gebruik bij het ontstaan van een rode vlek of wanneer Wannes opnieuw op een specifieke plaats begint te bijten en likken.
Ik wist uit ervaring dat Solivin het product bij uitstek is om psoriasis bij mensen aan te pakken. Zowel Anne als ik meenden, dat we het bij onze Wannes ook konden proberen. Baat het niet dan schaadt het niet. Ik kocht een eerste zalftube en smeerde hiermee Wannes zijn rode en ontstoken huidplekken in. Vooral de onderbuik, rond zijn edele delen en onder zijn voorpoten of zoals ik het noem: zijn oksels, werden grondig aangepakt. Het product is vettig en heeft een doordringende geur. Ik smeerde Wannes dan ook in als we een hele tijd buiten waren. Hierdoor kreeg de Solivin genoeg tijd om goed door zijn huid te worden opgenomen en vermeden we ook dat zijn mand en zijn lakens onherroepelijk zouden besmeurd worden door dit vettig en fel ruikend product.
Oorspronkelijk was er Kartalin dat alleen maar in Rusland werd gemaakt. Kartalin bevat Solidol dat een teer, olieproduct is, gemaakt door Gazpromneft. Vele mensen met psoriasis gebruikten deze zalf maar nadat Oekraïne werd binnengevallen door Rusland werd alle handel met Rusland verboden waardoor Kartalin toen niet meer beschikbaar was.
Solivin werd de minder degelijke vervanger. Ik bestel deze zalf in Tsjechië. Ik denk wel dat we ondertussen Kartalin in aangepaste versie opnieuw kunnen aankopen in West-Europa. Andere producenten hebben het gat in de markt opgevuld.
Onze Wannes reageerde zeer goed op Solivin en na een korte maar intense periode van smeren, wassen en verzorgen, verbeterde zijn toestand. Het bijten en krabben werd minder en iedereen hervond de rust en zijn slaap. Het is wel zo dat onze viervoeter heel zijn verdere leven van nabij zal moeten gevolgd worden want psoriasis is een huidaandoening die komt en gaat maar niet geneest. Maar zonder behandeling wordt het een hel voor zowel mens als dier.
We zijn inmiddels een tweetal jaren verder en nog steeds ligt de zalf binnen handbereik en wordt de spuitbus met kamille-extract bijna dagelijks gebruikt. Een gevolg van zijn psoriasis is: zijn oren geraken ook ontstoken. Dus ik kuis zijn oren om de twee dagen uit met een reinigend product en wanneer er ontsteking optreedt druppel ik gedurende vijf dagen antibiotica in zijn ontstoken oor. Ik ben een heel gelukkig man want omdat onze Wannes zo veel vertrouwen heeft in ons, laat hij dat allemaal goed doen.
Ondertussen heeft Wannes ook last van heupdysplasie maar zoals ik al verteld heb, gaan we daarvoor maandelijks een spuitje Librela halen. En zo was het maandag opnieuw veearts-bezoekdag. De afspraak was om 9.30u en dus was het ochtendritueel een beetje anders. Wannes loopt als een schaduw achter mij want hij weet niet echt wat er op til is. Je ziet hem dan denken maar het ogenblik dat hij merkt dat ik zijn muilkorf pak, plooien zijn oren in zijn nek. Hij legt zich in zijn mand in de garage en beweegt niet meer. Hij speelt onzichtbare hond. Bij ons vertrek moeten we hem aanhalen om te volgen en instappen in de koffer van de wagen is een echt kat en muisspel. Na veel gezeur en gezever kunnen we vertrekken. Wannes vleit zich neer in zijn mand in de koffer en we horen noch zien hem tot ik stop op de parking een paar honderd meter voor het veeartskabinet. Hier doen we heel rustig zijn muilkorf om. Wannes blijft liggen en maakt het zo extra moeilijk voor ons. Hij begint al met zijn voorpoten over zijn snuit te wrijven alsof hij de muilband er al wil af wrijven. Het is een omslachtig ritueel maar de korf op zich is heel veilig en zeer diervriendelijk.
Aangekomen bij de veearts springt Wannes uit de koffer en loopt steevast de andere richting uit. wanneer hij door mijn toedoen dan toch door de deur van het kabinet slentert, begint zijn verschrikkelijke serenade. Ditmaal hadden we geluk dat er buiten de secretaresse en de veearts, verder maar één klant in de wachtzaal was. Wannes huilt, blaft en gromt heel de omgeving bij elkaar. Het lijkt wel of hij levend wordt gevild. Telkens ik zijn leiband vier, loopt hij luid jankend naar de deur. Het is een afschuwelijk geluid dat extra weergalmt in de grote ruimte. Elkaar verstaan, laat staan praten, is niet meer mogelijk. Aanvankelijk lachen de aanwezige klanten minzaam maar na enkele ogenblikken krijgen we andere blikken. Gelukkig hebben wij en de veearts ervaring en is het wachten, uit grote noodzaak, tot het strikte minimum beperkt. Eenmaal de veearts haar kop laat zien, schakelt Wannes van erbarmelijk gehuil over op vervaarlijk gegrom.
Dit gegrom houdt hij vol tot hij op de werktafel staat en de veearts zijn gewicht afleest. Dan draait de veearts zich om en rommelt wat in de schuif. Wannes is plots poeslief. Het is muisstil. Hij weet dat de spuit eraan komt. Ik hou zijn halsband goed vast en bedek zijn ogen terwijl de veearts hem de LIbrela inspuit. Alles gaat vlot en snel. Het spuiten is gedaan en het grommen start opnieuw maar ditmaal laat Wannes zijn tanden zien. "Zal ik zijn oren nakijken?" vraagt ze voorzichtig. Voor mij het teken om hem goed vast te houden en het oog langs het onderzochte oor te bedekken. Zo ziet onze Wannes de veearts niet en is hij een stuk rustiger. Hierna wandelt zij naar haar bureau en weet Wannes dat zijn bezoek achter de rug is. Oud, pijn of versleten knokels, hij springt als een jong veulen van de werktafel en rent naar de deur. Ik moet hem goed vasthouden om niet tegen de grond te gaan en door hem te worden meegesleurd tot aan de uitgang. In een fractie van tijd, zit hij weer met zijn oren spits omhoog in de koffer van onze auto en wacht hij op zijn beloning. Ik hoef de koffer niet te sluiten als ik zijn snoepje pak, want zijn koffer is op dat ogenblik de veiligste plaats ter wereld.
"Het gaat beter en beter." glimlacht de veearts terwijl ik mijn pijnlijke handen ontspan. Maar ze heeft wel gelijk, het gaat beter en we hopen dat een paar maanden verder we ontspannen en met een weliswaar zenuwachtige maar stille Wannes zijn spuit kunnen gaan halen. Maar misschien is deze wens ijdele hoop.