23 oktober 2025. De herfst is in het land.
Vandaag is de herfst eindelijk begonnen. Hevige rukwinden en stevige regenval hebben een abrupt einde gemaakt aan de mooie nazomer. De bomen verliezen hun bladeren en vandaag gaat het heel snel omwille van de felle windstoten. Rondom ons huis ligt op slechts enkele uren tijd een heel dik tapijt van gele, bruine en rode tinten. De agenda meldt voor de volgende dagen: bladeren ruimen. Ikzelf vind dat helemaal niet erg want al dit loof vormt het basisonderdeel voor mijn moestuinbakken volgend jaar. Deze bladeren zijn goud waard en worden gratis geleverd door moeder natuur. Dat is ook de eeuwige discussie die Anne en ik hebben. Anne wenst, en ik begrijp haar, propere bloemen- en plantenperken. Daarom ruimt ze grondig de bladeren op terwijl ik ze liever een winter laat liggen waardoor ze snel rotten en voeding bieden aan de perken voor de volgende lente. Maar zoals vaak hebben we gekozen voor de middenweg en wordt het teveel aan afgevallen loof opgeruimd maar laten we voldoende om de bloemen en planten te voeden volgend jaar. Er gaat weliswaar niets verloren. De opgeruimde bladeren worden verzameld in bakken en zijn tegen volgende lente klaar om gebruikt te worden als bijna teeltaarde. Zo gaat het nu ook al enkele jaren met ons keukenafval dat we gescheiden houden en verzamelen in een afzonderlijke zelfgemaakte houten afvalbak. Elk jaar vullen we een grote pot met de teeltaarde gevormd door ons keukenafval. Het is ongelooflijk hoe mooi, groot en gezond de peterselie nog steeds staat te pronken. Er zijn zelfs twee mooie tomaatplanten uit ons keukenafval te voorschijn gekomen. Hoe wonderlijk en sterk is moeder natuur niet! Of we er nog tomaten zullen van oogsten betwijfel ik, daarom zijn ze te laat op het jaar opgegroeid.
Het is een prachtig tafereel. Onze tuin, getooid in zijn herfstpak, is prachtig. De kleuren zijn magnifiek maar Anne vindt dat we te weinig rood hebben op onze berg. We hebben inderdaad weinig rode beuken op de col en al zeker niet in onze tuin. Wel zijn er enkele rode Japanse kerselaars maar ze zijn nog wat klein opdat de bladeren een blijvende indruk zouden nalaten in het bladertapijt. Toch vind ik een wandeling door ons domein op dit ogenblik een ware verademing voor lichaam en ziel. Ik besef opnieuw waarom we hier zijn en waarom we 20 jaren geleden de grote stap hebben gezet. Aanvankelijk restte er ons weinig tijd om bij de grote beslissing echt stil te staan. Misschien gelukkig maar; hoewel geen van ons beiden ooit ook maar geopperd heeft om terug te keren naar Vlaanderen. Daarom kan ik vandaag echt genieten van wat we in en rondom ons kleine huis op de berg hebben gepresteerd. We moeten enkel nog een paar kleine werkjes opknappen om het geheel te voltooien en verder is het alleen maar onderhouden. En geloof mij: dat is op onze leeftijd al een hele klus.
Eergisteren heb ik samen met de tuinman onze laurierhagen gesnoeid. Dat is jaarlijks een zware klus. Vooral het begin van de haag is heel lastig. Hier begon ook de oude weg en die daalde snel de helling af waardoor er in de loop van de tijd een grote put is ontstaan die het snoeien van de haag heel moeilijk maakt. Ik heb geen andere oplossing dan een hoge ladder in de put te zetten en vanaf bijna de hoogste trede van de ladder de bovenkant van de laurierhaag te knippen. Ik hang dan met mijn bovenlichaam grotendeels in de haag waarvan regelmatig één of meerder takken mij dik kunnen enerveren. Dit gedeelte van de haag vraagt veel discipline, concentratie en geduld. Dit is ook het gedeelte van de haag waarmee we eindigen anders is onze hele werkdag van bij het begin een geagiteerd gedoe. Allee vooral ik dan toch. Gelukkig wisselen we nu af en is deze klus in een klein uurtje geklaard. Op één werkdag zijn de hagen aan de straatkant piekfijn afgewerkt en daar ben ik heel blij mee. Volgende week pakken we de hagen achter de woning aan. Verder zal het bladeren keren zijn en takken rapen. De moestuin heeft zijn laatste vruchten vrijgegeven. Er restten nog enkele tomaten, als ze willen rijpen en gisteren heeft Anne de laatste portie snijbonen ingevroren. Ik hoop stiekem nog op een paar paprika's maar dat zal kantje boordje zijn. Vandaag heeft de herfst zijn eerste slag geslagen en de volgende dagen zakken de nachttemperaturen onder de tien graden wat betekent dat het moestuingebeuren definitief achter de rug is. De houtkachel brandt al een paar avonden maar ook vandaag is het de eerste keer dat Anne hem aanstak in de loop van de namiddag. Heerlijk zo een gezellige warmte terwijl ik achter mijn scherm deze enkele zinnen tip. Er zijn mensen die reeds in de zomer aftellen naar Kerstmis. Persoonlijk vind ik mij daar niet in terug maar vanaf deze eerste tastbare herfstdag, kijk ik wel uit naar de "donkere winter" maar niet zonder eerst Allerheiligen, St-Maarten en St-Niklaas te vieren. Velen tellen af naar Kerstmis maar deze feestdag is de deur naar de wintermaanden.
Hoe dan ook elk seizoen heeft zijn eigen warmte, zijn eigen sfeer maar de herfst is mijn seizoen bij uitstek. Ik hou van de rust, kalmte en stilte op onze berg. ik hou van de kleuren van de natuur, het overweldigende gevoel van voldoening na een lente voorbereiden en een zomer "zorgen voor", ik hou van de tevredenheid en zorgeloosheid van mijn ziel en vooral van de zekerheid van de eeuwigdurende cyclus van de seizoenen. Wat we ook uitspoken, hoe hard de mens zichzelf ook voorbij loopt in zijn rush om meer: één zaak is UNIVERSEEL: de dagen lengen weer vanaf 21 december. De start van een nieuwe dans tussen zon en aarde in deze uithoek van de kosmos.
