3 augustus 2025.  Twintig jaren genieten.

We zijn ondertussen aan ons eenentwintigste jaar op deze berg in Puivert-Frankrijk begonnen. Het verschil tussen toen en nu is op alle vlakken enorm. Bij onze aankomst stond ons huisje op een paar struiken na, eenzaam op de flank van de berg. Vandaag zijn de bomen zo groot geworden dat Anne en ik zelfs overwegen om ze flink in te korten. De laurierhaag die ik geplant heb voor de woning is ondertussen uitgegroeid tot een mooie afsluiting tussen openbare weg en onze tuin. Twintig jaren geleden heb ik de lauriertakjes van amper twintig centimeter hoog geplant in de gaten, die gekapt werden door middel van een pikhouweel. We hebben ze grootgebracht met water dat we regelmatig gingen halen in Rivel, een dorp vijftien kilometer verder. Daar is een bron waar wij gelukkig, in het begin, ons water konden halen. Toen was er alleen een vat van drieduizend liter beschikbaar en daar, en dat hebben we zelf ondervonden, liep je niet ver mee. En ook dan was hemelwater schaars in de zomer.

Hierboven zie je ons huisje in 2005 met kleine laurierhaag.                         Hetzelfde huisje een paar maanden geleden.                                                                                                                                                                                                                                                                                            De eerste maanden van onze Franse episode bestonden vooral uit binnenshuis inrichten en leefbaar maken en buitenshuis water opslaan en aanleggen van de tuin. Ik verbaas mij er vandaag over hoe eenvoudig en vanzelf de zaken liepen. Waarom was dat zo? Misschien omdat het onze keuze was geweest om het werkende leven in Vlaanderen achter ons te laten en een nieuw rustig, zonder verplichtingen leven te beginnen op onze berg. Die eigen, gezamenlijke keuze maakte  het voor ons misschien gewoonweg normaal om deze totaal andere levenswijze zonder nadenken te aanvaarden. Tot vandaag is er geen dag geweest waarop Anne en ik twijfelden en terug zouden willen keren naar wat we kenden. Begrijp me niet verkeerd: ons leven in Vlaanderen hebben we steeds met volle goesting van geproefd.

Als ik terugblik op die twintig jaar Puivert en zo, mijmerend, door ons domein loop, dan besef ik pas hoe veel en hard hier door ons tweeën is gewerkt. Hoe wij het huisje en haar omgeving naar onze hand hebben gezet. Onze thuis heeft ons alles te bieden. Twee moestuinen waar we heerlijke groenten en kruiden kweken. Een voedselbos in opkomst waar we dit jaar al, weliswaar met mondjesmaat, een paar vruchten van konden plukken. Bramencoulis en Sichuan peper zijn de eerste aanwinsten. Het wandelbos achter het huis waar het heerlijk vertoeven is op de warmste dagen van het jaar en een weide aan de zuidkant die in het voorjaar een paradijs is voor de insecten. Biodiversiteit en het in stand houden van de habitat van de plaatselijke vogels en dieren zijn voor ons altijd belangrijke punten geweest in het opbouwen van het domein. 

Toen we hier arriveerden twintig jaren geleden waren hier weinig vogels en dieren. Naast een zeldzame egel troffen we hier enkel padden en everzwijnen aan. De reden waarom was heel simpel: hier was geen water. Vandaag kan Anne geen oog dicht doen als het venster openstaat bij het krieken van de dag. De geluiden die vanuit de tuin dan binnen zwaaien doen meer denken aan de brousse dan een berg aan de voet van de Pyreneeën. De aanwezige drink- en waterpartijen hebben in die tijd wonderen verricht. Zeker onze kleine vijver naast het terras heeft hieraan meegewerkt. Salamanders, libellen en schrijverkes zijn maar enkelen die ondertussen de vijver leefbaar en helder houden. Ringslangen en heel zeldzaam een adder, vinden ook de weg naar het vijverwater.                                                                              Vanaf dit jaar hebben de lijsters hun opwachting gemaakt om en rond het huis. Hoeveel vogeltjes waaronder mezen, vinken, spechten, gaaien, roodborstjes, winterkoninkjes en anderen die zich op ons domein tegoed doen aan het aangereikte voedsel is niet te tellen. Kleinere bosdieren zoals boommarters, fretten, egels, eekhoorns en zevenslapers zijn bezige bezoekers van het domein. Gelukkig houdt de omheining die ik uit noodzaak heb moeten plaatsen, de grotere dieren wat verder weg van ons huis en de moestuinen. Herten, everzwijnen, vossen en dassen doen zich tegoed aan wat er zich op de niet afgesloten delen van het terrein bevindt.                                    Vanaf deze zomer hebben Anne en ik ook drinkbakken geplaatst in het niet omheinde deel van ons gebied. Misschien is dat niet slim want we trekken zo de grotere dieren aan. Maar aangezien de zomers hier hard kunnen zijn, vele waterplaatsen snel uitdrogen en wij een klein hartje hebben, was dit de aangewezen oplossing om ook deze dieren hun dorst te lessen.

Als ik terugblik, is er maar één zaak waar ik over treur en dat is: we worden oud en vooral het lichaam mankeert tussendoor. Maar ik denk dan tegelijkertijd: wie krijgt de kans om op 45 jaar op pensioen te gaan en te genieten van een leven zonder beslommeringen en zorgen. Ik dank elke dag de Goden voor dit geschenk en Anne en ik hebben dan ook onze twintig jaar Zuid-Frankrijk gevierd op een waardige manier. We zijn gaan logeren en eten bij Franck Putelat in Carcassonne. Het is een vijfsterrenhotel en een twee sterrenrestaurant waar je tot in de puntjes wordt gesoigneerd. Zelfs Wannes was van de partij en hij heeft zich heel goed gedragen.