Op 4 juli 2005 vertrokken Anne en ik rond 19u naar Puivert, Frankrijk. We lieten ons huisje in Mechelen achter en reden het avontuur tegemoet. Ik herinner mij nog altijd hoe ik in de achteruitkijkspiegel van de wagen keek en de de kerk "St-Libertus " op de Neckerspoel stilletjes uit mijn zicht verdween. Het was muisstil in de wagen.                                                                                                                                Onze twee honden en de poes beseften dan nog niet dat we onderweg waren voor een rit van 14uren. Uren waarin de cesuur, tussen het actieve leven, het hard werken, de drukte en verplichtingen en het vrije, bijna onafhankelijke en zonder "moeten" bestaan, steeds groter werd. Ondertussen is, mag ik wel zeggen, de breuk definitief. Anne en ik gaan nu bewust ons eigen leventje.                                                  We zijn ook gepensioneerd en dus afgekeurd voor de dienst, de arbeidsmarkt. Niet dat één van ons staat te springen om alsnog het werkplunje aan te trekken, eigenlijk verre van. Trouwens, na 20 jaar zijn we echt wel uit die arbeidssfeer uitgegroeid en zou een baas, alleen maar veel last met ons hebben. Die machtsverhouding heb ik nooit geduld daarom heb ik in heel mijn carrière maar tien maanden voor een baas gewerkt.